Rail

Ieder perron is zijn eigen podium, iedere stationshal zijn eigen schouwburg, en Tom Verbruggen weet iedere scène tot één beeld te herleiden. Nu eens distilleert hij het rauwe menselijke, dan weer het afstandelijke, bijna onheilspellende, nog een andere keer oogt de compositie vooraf meticuleus uitgedacht in plaats van natuurlijk tot stand gekomen. Sommige foto’s lijken weggeknipt uit een droom, zoals de reflectie van ruiten met de werkelijkheid speelt en van twee momenten één maakt. Andere tonen kleine attenties en kwetsbaarheden, of net, wanneer één individu verzinkt in een zee van steen of beton, de nietigheid van de kleine mens in de grote leegte. De kilte, het alleen-zijn waar men geacht wordt nooit alleen te zijn. Glas, graffiti, een hartenkreet op een muur.