Latijn anders?

In de Europese culturele ruimte heeft geen taal ooit een status gehad vergelijkbaar met die van het Latijn. In de loop van de Romeinse oudheid ontwikkelden auteurs als Cicero, Vergilius of Seneca de taal tot een gepolijst instrument. Het gestandaardiseerde Latijn vormde daarna een belangrijke basis voor de Europese lingua franca. Tot ver in de achttiende eeuw schreven denkers, dichters en verhalenvertellers een wonderlijke veelheid aan teksten in het Latijn, bedoeld voor het leespubliek in heel Europa. Tijdens deze lange periode integreerden het Latijn en de Latijnse literatuur telkens weer nieuwe tradities, vernieuwingen op religieus en filosofisch gebied of ontwikkelingen binnen de literaturen in de volkstalen uit de verschillende regio's van Europa.

De vakspecifieke eindtermen die vanaf september 2021 van kracht zijn in het Vlaamse onderwijs schrijven voor dat deze rijkdom voortaan ook verkend moet worden met leerlingen in het secundair onderwijs. Hierdoor zullen de leerlingen een meer gevarieerd beeld krijgen van het Latijn en zijn rol in de geschiedenis en cultuur van Europa. Er liggen ook veel kansen voor haalbaar leesmateriaal, voor uitdagende en actuele gespreksonderwerpen, of voor boeiende didactische methodes. Deze bundel reikt daartoe een helpende hand. De verschillende bijdragen bouwen samen aan een veelzijdige ‘diachrone’ aanpak. Laat je inspireren door een rijke traditie en de mogelijkheden van latere Latijnse teksten in de klas.