Uit het hoofd

Cel Overberghe (Antwerpen 1937)

Het schrijven van gedichten is, van alle disciplines waar Cel Overberghe zich aan bezondigd, de jongste. Schilderen en musiceren deed hij al voor hij kon lezen, maar schrijven was in zijn prille jeugd iets wat je op school moest leren en dus een blok aan het been van kinderen die liever haasje -over of tikkertje speelden. Dat je met schrijven ook kunst kon maken besefte hij pas veel later. Schilderen en muziek maken waren aangeboren, dat leerde je met de paplepel, zo simpel was dat. In zijn jeugd bestonden termen als dyslexie of dyscalculie nog niet. Toen werd je gewoon voor dom geklasseerd als je moeite had met lezen en rekenen.

Zelfs in het middelbaar werd hij gebuisd voor Nederlands en wiskunde. Dus ging hij maar beter naar een beroepsschool om met de handen te werken en minder met het hoofd.

Toch was er niets mis met dat hoofd! Alleen wilden de lettertjes en de muzieknoten niet zomaar in de juiste volgorde op papier terecht komen. Daarvoor zat er een soort van blokkade in zijn hoofd, waar men vandaag de dag een naam voor gevonden hee  : ‘dyslexie’.

Van toen af aan kreeg Cel ook de smaak te pakken om met woorden aan ’t werk te gaan. Hij bese e al vlug dat schrij outen verbeterd kunnen worden, maar dat goochelen met woorden en begrippen ook kunst is waar je aanleg voor moet hebben.

Toen was het hek van de dam en volgde de ene bundel na de andere, gulzig als hij is.

Uit het Hoofd is de laatste van zeven bundels waarvan de laatste vier bij SKRIBIS zijn uitgebracht.