Die tot leven wekt - Inspiratieboek

Religie zou zo natuurlijk moeten zijn als ademen, als eten en drinken, als de natuur zelf.

Het natuurlijke besef dat we ons leven gekregen hebben, dat we het nog elke dag krijgen, elke dag aangeraakt worden. Alleen al het wonder te kunnen en te mogen ademen.

Het natuurlijke respect voor al het geschapene, want alles is met aandacht en bewuste wil zichtbaar gemaakt en verdient alleen daarom al respect, bewondering, tijd en ruimte en een naam.

Het natuurlijke evenwicht tussen al het geschapene, dat het zelfbewustzijn van een mens eigenlijk niet hoger staat dan het zelfbewustzijn dat de boom gemaakt heeft tot wat hij is, dat een bloem evenveel weet van schoonheid als wij, dat dieren kunnen beminnen en lijden, kunnen verlangen en onthouden.

De natuurlijke goedheid tegenover al het geschapene. Vaders en moeders leren die goedheid vanzelf als ze kinderen krijgen, omdat ze dan zo dicht bij het levengevende Mysterie zijn gekomen.

De natuurlijke goedheid die bewaard wordt in hartelijkheid, in vriendschap, in mededogen, in sociale verontwaardiging, in eenvoud.

De natuurlijke nederigheid tegenover dat leven dat we krijgen, dat het is wat het is, iets anders is er niet. De natuurlijke nederigheid omdat we zo weinig hebben en zoveel krijgen, bevolkt als we zijn door zoveel woorden en gedachten, afspraken en feiten, werk en inzet van anderen.

De natuurlijke drang het leven te vieren, aan te raken in al zijn mysterie, bij geboorte en liefde en dood, in woord en gebaar, in muziek en stilte.