De kastanjeboom

Ik wil niet verder, ik wil er een punt achter zetten. Ik heb gisteren bijna niets gegeten. Ik eet niet meer. Ik trek de gewichten van de klok niet meer op. Voor mij mag de wereld vergaan. Voor mij staat de tijd stil. En als ik me slap voel, ga ik op bed liggen. Ons bed, Anna, dicht tegen je huid. Ik heb het koud, Anna. Breng me een deken. Leg het ook over mijn hoofd. Dan ben ik weg, dan ben ik er niet. Zoals een kind, Anna, dat zich verstopt en denkt dat het er niet meer is.